...สืบสาน...พระราชปณิธาน...แม่ของแผ่นดิน...
คนสมัยก่อนทอผ้าไว้นุ่งห่มเอง เป็นกิจกรรมในครัวเรือน สืบทอดลวดลายผ้าทอของแต่ละครอบครัวกันมาเป็นทอดๆ ในสมัยรัชกาลที่ ๕ คนไทยยังไม่รู้จักการเลี้ยงไหม ต้องสั่งซื้อเส้นไหมมาจากต่างประเทศ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงทรงส่งเสริมอาชีพให้คนไทยปลูกหม่อนเลี้ยงไหมขึ้นเองโดยจ้างชาวญี่ปุ่นมาสอน เพื่อลดการนำเข้าเส้นไหมจากต่างประเทศ
ต่อมาหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองในสมัยรัชกาลที่ ๗ อารยธรรมตะวันตกเริ่มเข้ามามีอิทธิพลในสังคมไทย คนไทยเลิกนุ่งซิ่นหันมาสวมหมวก นุ่งกระโปรงกางเกงตามสมัยนิยม ผ้าทอไทยแทบหายไปจากสังคมไทย
สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมชินินาถ ได้ตามเสด็จพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชไปทรงเยี่ยมเยียนราษฎรในชนบทหลายครั้ง ทรงพบเห็นความทุกข์ยากของประชาชน ที่ต้องพึ่งพาฟ้าฝนตามฤดูกาล จึงมีพระราชปณิธานบรรเทาทุกข์ ทรงส่งเสริมให้แม่บ้านทอผ้าเป็นอาชีพเสริมรายได้ ทรงเป็นแบบอย่างการใช้ผ้าไทยตัดเป็นฉลองพระองค์สวมใส่ในโอกาสต่างๆแม้นในพระราชพิธีสำคัญมากมาย
...จนคนไทยหันกลับมานิยมและสวมใส่ผ้าไทยอีกครั้ง...
ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณที่มีต่อพสกนิกร เมื่อปิดภาคเรียนปีการศึกษา ๒๕๕๙ คุณครูกับเด็กๆรวมกว่า๑๐ชีวิต จึงเดินทางไปถึงถิ่นจังหวัดสุรินทร์ ใช้เวลา ๑ เดือนอยู่ในชุมชน เพื่อไปตามหาและเรียนรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่น
...การทอผ้ายากเพียงใด...สำหรับเด็กรุ่นใหม่...
แต่เด็กๆพร้อมเรียนรู้อย่างตั้งใจ...เด็กเรียนรู้วิธีปั่นด้าย...ควักด้าย...เพื่อเตรียมด้ายไปใช้ทอผ้า
เด็กๆทำการ...ค้นหูก...ค้นเส้นด้ายจากหลักเฟีย เพื่อเอาด้ายม้วนใส่ในหลอดด้ายค้น
...จากนั้นก็...สืบหูก...สืบเส้นด้ายยืนเข้ากับแกนม้วนด้ายยืน...เอ้า...สู้ๆจ๊ะ...
...เริ่มต้นการทอผ้า...คุณครูสอนเด็กที่ละคน...ฝึกฝนที่ละขั้นตอน...ขึ้นกี่ทอผ้า...ด้วยมุ่งหวังเพาะเมล็ดพันธุ์
...ไชโย...ได้ผ้ายาวววว ๑ผืน...
....ก้าวแรกของการตั้งมั่นเพื่อสืบสานได้ผ่านไปด้วยความสำเร็จ เด็กเรียนรู้วิธีทอผ้าลายพื้นง่ายๆได้แล้ว...
...แต่...ยังมีก้าวต่อไปที่ท้าทายยิ่งกว่า...
...ทำอย่างไรให้พวกเขาตระหนักในคุณค่ามรดกวัฒนธรรมไทยชิ้นนี้...หวงแหนและอยากอนุรักษ์ไว้คู่สังคมไทย...
...ดั่งพระราชปณิธานแม่ของแผ่นดิน...
