banner
อังคาร ที่ 27 เดือน เมษายน พ.ศ.2564 แก้ไข admin

โควิด-19 เด็กเร่ร่อน ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง (ตอนที่ 6 คนมีปัญหาสุขภาพจิต ถนนรามอินทรา/บางกะปิ/ลาดพร้าว)

 

นางสาวทองพูล   บัวศรี

ผู้จัดการโครงการครูข้างถนน  มูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก

 

          การปรับงาน ทางโครงการครูข้างถนน กับโรงเรียนเด็กก่อสร้างเคลื่อนที่ การแบ่งพื้นที่ในการลงพบ คนไร้บ้าน/คนเร่ร่อน/เด็กเร่ร่อน  มีความจำเป็นอย่างมาก แบ่งปันอาหารที่พอจะมีให้คนที่ต้องการความช่วยเหลือ  เพื่อการประทังชีวิตให้รอด ปลอดภัย จากโรคโควิด-19  ไปด้วยกัน

          สำหรับการลงพื้นที่ ถนนรามอินทรา/บางกะปิ/ถนนลาดพร้าว ลงพื้นที่ จำนวน 5 ครั้ง  โดยห่างกันประมาณ 3 อาทิตย์

 ทีมของพวกเราลงพื้นที่ในแต่ละครั้งใช้เวลากว่า 5-6 ชั่วโมงต่อวัน  สิ่งที่จะได้กลับมาคือ คำบอกเล่าเก้าสิบของกรณีศึกษาในแต่ละพื้นที่ ที่ ทางทีมงานลงพื้นที่

 

เส้นทางที่หนึ่งเริ่มออกจาก ถนนแจ้งวัฒนะ ที่ตรงไปคือถนนรามอินทรา   ครูเคยนั่งรถตู้แล้วใช้การส่องด้วยสายตา  มีคนบนท้องถนน จำนวนมาก เริ่มพบคนบนท้องถนน ที่รามอินทรา 31 ซึ่งมี 2 คน ที่กำลังจะนำรถเข็น ออกกลับไปฉะเชิงเทรา  แต่ผู้ชายนอนซมอยู่ แต่ผู้หญิงที่มาด้วย  กำลังเตรียมอาหารอยู่  ซึ่งไม่มีอะไรที่พอจะกินได้  เป็นข้าวถุงเมื่อครูเข้าไปใกล้มันมีกลิ่นปูดแล้ว   ครูเลยถามว่า

มีมาม่า/ขนม/นม/น้ำ  รับไหมค่ะ

ผู้หญิง  พูดต่อว่า  “รับค่ะ”  แต่อยากได้ยาแก้ไข/ยาแก้อักเสบ  มีตัวอย่างอยู่

จึงพากันไปร้านขายยา  ซึ่งเดินห่างออกไปอีก 5 คูหาตึก

คนขายมองหน้าครู  บอกว่ายามันแพงนะ  จะซื้อให้เขาจริง จริง หรือ

จึงถามว่า ยาที่เขาต้องการ  คือยาแก้อะไร   ตัวที่หนึ่งเป็นยาแก้ปวดแผล

อีกตัวหนึ่งเป็นยาแก้อักเสบ

 

คนขายไล่ให้กรณีศึกษาออกไปก่อน   แล้วเรียกครูเข้าไปคุยข้างในว่า  เมื่อวานสองคนนี้ มาขอยากับร้านค้า  แต่ให้แค่ยาพาราแก้ปวดไป

แล้วถามต่อว่า  ครูเป็นใครมาจากไหน  ถึงจะซื้อยาให้เขา

ครูเลยบอกว่า  เราทั้ง 3 คน เป็นเจ้าหน้าที่ โครงการครูข้างถนน และโรงเรียนเด็กก่อสร้างเคลื่อนที่  สังกัด มูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก  ที่ออกลงพบคนที่ต้องการอาหาร/สิ่งจำเป็นที่ ต้องการ

เมื่อคุยกันรู้เรื่อง  ถ้า เจ้าหน้าที่เภสัชกรรม  แบ่งปันยาให้ประมาณ 7 วัน  ซึ่งต้องกิน เช้า-กลางวัน-เย็น  โดยคิดค่ายาแค่ครึ่งเดียวของราคาทั้งหมด

เมื่อได้ยามา  จึงมานั่งอธิบายให้ผู้หญิง   ผู้หญิง กล่าวด้วยน้ำตาว่า  พวกฉันไม่มีเงินเลย  เคยมีรายได้จาก การเก็บขยะขาย  ทำงานแยกขยะ  ที่บางแค่  ตอนนี้เขาเลิกจ้าง

ตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะพากันกลับไปบ้านนอก  ไปอาศัยพี่น้องก่อน  ผู้ชายเกิดมาป่วยระหว่างทาง  แล้วมีเงินติดตัวอยู่ 20 บาท  นอนตรงนี้มา 2 วัน  ก่อนที่จะมาพบครู

  

          ได้ยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบไปกินก่อน  ครูทิ้งเบอร์โทรศัพท์ เมื่อถึงที่จังหวัดฉะเชิงเทราแล้วช่วยโทรศัพท์กลับมาหาครูด้วย   เขาโทรกลับหลังจากนั้นอีกห้าวัน  สำหรับสองคนนี้ถึงที่หมายอย่างที่เขาต้องการ

          กรณีที่ 2 เป็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์   ครูลงไปพร้อมกับถุงยังชีพ  เขานั่งคุยคนเดียว แต่สายตาที่เหม่อลอยนั้น จ้องมาที่ถุงยังชีพที่ครูว่างไว้ให้  เมื่อรถออกตัว ก็หันไปมองชายหนุ่มคนนี้  รื้อค้นถุงยังชีพ  สิ่งที่เห็นคือดื่มน้ำทั้งขวด  เสร็จแล้วโยนขวดเปล่าทิ้ง  หันเอาห่อขนมปังออกมากิน  เห็นได้ชัดว่า เขากำลังหิว  ได้แบ่งปันสิ่งของเหล่านี้  เป็นสิ่งที่เขาต้องการจริง

          กรณีที่ 3-4   เดินแบบแต่งตัวสกปรกมาก  เป็นผู้ชาย 2 คน ที่อยู่ในวัยกลางคน  เดินแบบไม่สนใจใคร เดินพูดคนเดียว  สายตาที่มองไม่เป็นมิตรกับใครเลย  อาการแบบนี้หลุดเต็มที่เลยค่ะ 

          สำหรับครูก็ใจกล้ามากที่เดียว รวบรวมความใจเด็ด ยื่นสิ่งของให้  แต่ไม่ได้ลงจากรถ  ทั้ง 2 คนก็เดินมารับไป  เดินคุยคนเดียวต่อไป   พร้อมทั้งหิ้วของไปด้วย 

 

          เส้นทางที่สอง  วิ่งผ่านถนนเสรีไทย  หน้านิด้า   พบกรณีศึกษา  6 คน นั่งเรียงกันเลยที่ป้ายรถเมล์   มีคนหนึ่งบอกว่า  มีอีกหลายคนหิว  อยู่ที่สวนพฤษกบางกะปิ   ครูบอกว่ากลับรถไม่ได้  แบ่งปันกันก่อนนะ  แล้วครูจะมาอีก  อยากนั่งคุยด้วยแต่รถที่ตามหลังมา บีบแตรตลอดเวลา

         

          เส้นทางที่สาม วิ่งถนนลาดพร้าว  ส่วนมากที่พบ คือ คนที่มีปัญหาสุขภาพจิต  จำนวนกว่า 7 คน  แล้วก็เดินคุยคนเดียว  คนเหล่านี้ต้องมีความต้องการในการรักษา  ต้องการสถานที่รองรับ

          ทีมงานของเรามาพบคนเก็บขยะ 5 คน ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ด้วยการเก็บขยะขาย  ทั้งห้าคน กำลังสาระวนอยู่กับการคัดแยกขยะ  ที่เป็นกองกระดาษ  กองพลาสติค  และกล่องต่างๆ  แยกเป็นกอง 

          ครูถาม  เจ้าของตึกเขาไม่ว่าอะไรหรือมาอยู่ด้วยกัน

          คนเก็บ  พวกผมมาอยู่ตรงนี้ เข้าปี ที่ 2 แล้วครับ

          ครู   ช่วงนี้ขยะเยอะไหม

          คนเก็บ   บอกว่าน้อยมาก  แทบไม่พอขาย  ขายออกมาก็น้อยเกินไป 

          ดีนะวันนี้ได้อาหารของครู

          เสียอวยพรตามหลังว่าให้เจริญ เจริญ